اشعار

با اینکه سحر وقت خوش راز و نیاز است            دستِ منِ بدْ مَست سوی جام دراز است
غم نیست مرا ساقی اگر مست‌نواز است            ( اَلْـمِـنَّـة لِلّه که در مـیـکـده بـاز است)

از عـرش خدا دلبر دلخـواه رسیده‌ست
بَه‌ بَه، حسن بن علی از راه رسیده‌ست

دیــدنــد هـمــه مــاهِ رُخِ مــاه دعــا را            چارُم نـفـر از مجـمع اصحـاب کسا را
دیــدنــد ثـمــر دادنِ طـوبــای خُــدا را            انـداخــتـنِ شـک بـه دل قـبـلـه نـمـا را

یک قـبـلۀ دیگـر به جهـان آمده امشب
آقــای جـوانــانِ جَــنــان آمـده امـشـب

چون ‌تیر که ‌از خالِ هدف ‌بوسه گرفته            از این گُهـرِ ناب، صـدف بوسه گرفته
از خاک کف پاش، شرف بوسه گرفته            از لعـل لبـش، شاه نجـف بـوسه گرفته

این طـفـل که آئـیـنـۀ ر‌ُخـسـار نبی شد
بـوسـیـدن او شـربـت افـطـارِ نـبـی شد

او سِرِّ خَفی، بَرِّ وَفی، حَقِّ حقیق است            در مُلک کرامت مَثَلِ بحر عمیق است
با بندۀ درگاه خود از لطف رفیق است            “العِـزّةُ لله”اش اگـر نـقـش عقـیق است

یعنی‌که‌ بفهمید همین ‌است‌ و همین‌ است
عزّت، همه از آنِ خـداوند مُبـین است

مانند حسن در دوجهان نیست کـریمی            در رحمت مخصوصه جز او نیست رحیمی
چون نعمت حُبّش به خدا نیست نعیمی            در حدّ حسن با فقرا کیست صـمـیمی؟

جز او به کرم کیست که نامی شده باشد؟
هم سُـفـرۀ بـیـمـار جُـزامـی شـده باشد

بخـشـیـد سه دفعـه هـمۀ زنـدگی‌اش را            تـا فـاش کـنـد مــرتـبـۀ بـنـدگـی‌اش را
دارنـدگـی‌اش را و بــرازنـدگـی‌اش را            ای مـاه، بـبـیـن قـدرت تـابندگی‌اش را

برداشته شد تیرگی از طلعتِ خورشید
چون سجده به نور رُخ او کرد درخشید

از وِیس نگو چون که اُویس قرنی نیست            از لعل نگو چون که عقیق یمنی نیست
از حُسن نگو پیش کسی که حسنی نیست            اکنون‌ که ‌مرا فرصتِ ‌شیرین‌سخنی نیست

هرچند که‌ چندی‌ست ‌نگفتم ‌سخن ‌از عمد
امشب همه جا جار زدم یا حسن از عمد

عطر نفس گرم حسن بوی خـدا داشت            با اهل نظر او نظری عُقده گُشا داشت
از سفـرۀ او سائل او خـاطـره‌ها داشت            مثل پـدرش، أُنس دلش با فـقـرا داشت

از شـانـۀ خود مثل عـلـی کـار کـشـیده
طـعـم رطبـش را هـمـۀ شهـر چـشـیده

دیـدند همه مرحـمـتِ دائـم از این مرد            باشد تبـعـیت همه جا لازم از این مرد
تکـریم کـند مـاه بنی‌هـاشـم از این مرد            آنجا که بَرَد ارثِ وفا، قاسم از این مرد

با تیغ خود آتش به سر اهل ستم ریخت
از بانگ أنا بنُ الحسنش دشت بهم ریخت

از علی دَم بزن اما دَمِ مولا حسن است            که دمادم نَفَسِ حضرتِ زهرا حسن است

»ما هـمه بـنده و این قـوم خـداونـدانند            «ما همه خاک ولی عرشِ مُعلا حسن است

عـرش گـفـتیم و غـلـط بود نفـهـمیدم که            سومین رکعتِ پیغمبرِ عُظمی حسن است

او عظیم است قدیم است رحیم است و کریم            چهارده تَن حسن انگار که تنها حسن است

نُه امامـم حـسنی‌اند و عـمو جان گـویند            نسبت هشت امامم همگی تا حسن است

من از این بندگی و زنـدگی‌اش فهـمـیدم            به خدا دست خداوند دو دنیا حسن است

دَمِ ما هست حـسن بـازدمِ ماست حسین            دردِ ما تا که حسین است مداوا حسن است

هـر حُــسـیـنـیـه از اول حَـسـنـیـه بـوده            به حسن کار محرم همه‌اش با حسن است

گرچه عباس و حسین است و علی اکبرها            تا حسن هست دمِ زینبِ کبری حسن است

بر عقیق یمنِ سرخِ علی، جان حسن است            نقشِ حکاکی فیروزۀ زهـرا حسن است

پـسـرانش همه در کـربـبـلا می‌گـفـتـنـد            آی؛ فرزندِ حسن نیز سـراپا حسن است

من کیم حجّـت حق واقـف سرّ و عـلـنم            مـن کـیـم وجـه خــدا آیـنــۀ ذوالـمـنـنـم

من کـیم شـمـع فـروزنـدۀ هـر انـجـمـنم            من کیم چـشـم و چـراغ نـبـی مـؤتـمـنم

من کیم فـاطـمـه را بـاغ گـل یـاسـمـنـم

من کریم دو جهان یوسف زهـرا حسنم

مـن كـیـم نـخـل امـیـد نـبـوى را ثـمـرم            من كیم بحر كـمـال عـلـوى را گـوهرم

من كیم فـاطـمه را مـیوۀ قـلـبم، پـسـرم            من كیم آنكه ز وصف همگان خوبـترم

من كـیم آنكه نـبـى بـوسه زند بر دهـنم

من كـریم دو جهان یوسف زهرا حسنم

من كیم آنكه سر دوش نبى جاى من است            جلوۀ حُسن خدا در رخ زیباى من است

سرمۀ چشم ملك خاك كف پاى من است            دست تقـدیر خدا دستِ تواناى من است

هست چون شیرخدا بازوى خیبر شكنم

من كریم دو جهان یوسف زهـرا حسنم

نغمۀ وحی سـرودی به ثـنـا خـوانی من            ماهِ مـاه رمـضان صورت نـورانی من

روزه داران همه در محـفل مهمانی من            جای گل بوسۀ زهراست به پیشانی من

سومین نـور و چهـارم نفر از پـنج تـنم

من کریم دو جهـان یوسف زهرا حسنم

مصطفى عاشق سرو قد و بالاى من است            جاودان دین حق از همت بالاى من است

آفرینش همه جا غرق تجلاى من است            روح این روزۀ سى روزه تولاى من است

حج منم، قـبله منم، حجر منم، كعـبه منم

من كریم دو جهان یوسف زهـرا حسنم

مـرع شب منـتـظـر زمـزمۀ یا رب من            رمضان تـشـنه ولی تـشـنۀ لعل لب من

آسمان و شب و مه محو نماز شب من            بهترین خلق خـدا مادر و جدّ و اب من

بلکه خـود سیّد خـوبـان زمـین و زمـنم

من کریم دو جهان یوسف زهـرا حسنم

من کـیـم آنـکـه ز اسـرار خـدا آگـاهــم            من کیم فـاطـمه اجـلال و محـمد جـاهم

من کیم در بـغـل شـمـس ولایت مـاهـم            من کـیـم زیـنـت آغـوش رسـول اللـهـم

من کـیـم آنکه بـود وحی الـهـی سخـنـم

من کریم دو جهان یوسف زهـرا حسنم

مظهر حُسن خدا، عزّ و جل كیست؟ منم            معنى حى على خیر العمل كیست؟ منم

دوّمـین آیـنـۀ حُـسـن ازل کـیـست؟ مـنم            فاتح و صف شكن جنگ جمل كیست؟ منم

كرده اعجاز على بازوى دشمـن شكـنم

من كریم دو جهان یوسف زهـرا حسنم

مهر من روز ازل واسطۀ نعمت‌هاست            راه مـن راهـنـمـای هـمـۀ مـلـت‌هـاست

دست من رزق رسان همۀ امـت‌هاست            صلح من زیربـنـای همۀ نهضت‌هاست

کس نشد با خبر از ساخـتن و سوخـتنم

من کریم دو جهان یوسـف زهرا حسنم

من کیم روح ریاحـین گـلـسـتان بهشت            من کیم خـوب ترین لالـۀ بسـتان بهشت

من کیم آنکه بود در نـفـسم جان بهشت            من کیم سید و مـولای جـوانـان بهـشت

من بهشت نـبی و فـاطـمه و بوالحـسـنم

من کریم دو جهان یوسف زهـرا حسنم

حـلم من دین خـدا را به خـدا احیا كرد            صبر من فتنه‌گران را همه‌جا رسوا كرد

آه من تیـره شد و بر دل دشمن جا كرد            صلح من مشت معاویۀ دون را وا كرد

حق همین بود كه خود واقف سّر و علنم

من كریم دو جهان یوسف زهرا حـسنم

من كه در دایـرۀ صبـر امـامـت كـردم            من كه در پـاسـخ دشـنـام كرامت كردم

در وطن نیـز غـریـبـانه اقـامـت كـردم            همه دیـدنـد كه با صبـر قـیـامت كـردم

بشنـویـد از لب میـثم كه غـریب وطـنم

من كریم دو جهان یوسف زهـرا حسنم

دوش بر گوشم رسید این مژده از جان آفرینم            کاید از ره آن نـگـار دلـنـواز دلنـشـیـنم

گفتم ای مه از کدامین آسمان باشی بگفتا            شمس ایوان ولایت عروة الوثـقای دینم

نور چشم مصطفی‌یم نوگل خیرالنـسایم            اولیـن فـرزنـد دلـبـنـد امـیر الـمؤمـنـینم

من ولیعـهـد عـلی و زیب دامـان بـتولم            افـتخـارم بس که سبط رحمة اللعـالمینم

به حسن نام و حسن حُسن و حسن خوی و شمایل            یوسف مصر ملاحت مالک الملک یقینم

من امام مـجـتـبی‌یم؛ زیـنت مـاه خـدایـم            رمز نـون و انّـمـایم؛ متن قـرآن مـبـینم

من همان ماه تمـامم؛ جلـوه مـاه صیامم            شاهد صلح و قیامم؛ وجه رب العالمینم

من پنـاه فـرشـیـانم؛ قـبـله‌گـاه عـرشـیانم            هم که باشد کهکشان را سر به سر زیر نگینم

مقتدای عـالمـیـنم داد رس در نـشعـتـینم            حافظ راه حـسیـنم؛ نـور چـشم مؤمنـینم

بـاغ دین را باغـبانم؛ شمع بزم عاشقانم            ناظـر خـلـقت ز خـلق اولـین و آخـرینم

صبر شد حیران ز صبرم غربتم پیدا ز قبرم            در غم و درد و مصیبت پیشوای صابرینم

داغ جدم اولین داغ جگر سوزی که دیدم            خوشدلم بود از وجود باب و مام نازنینم

مادرم هم رفت از دنیا به سن نو جوانی            کاش بعد از مادرم من روی قنفذ را نبینم

من به چشم خویش دیدم صورت نیلی مادر            از غم روی کبود از سیلی‌اش ماتم نشینم

فرق بابایم ز شمشیر جفا شق القمر شد            شاهد قتل پدر از ظلم و جـور مشرکینم

شعرِ من واژۀ من لُبِّ کلامم حسن است            شب سلامم حسن و صبح سلامم حسن است

با حسن زنده و با عشق حسن خواهم مُرد            حُسنِ مطلع حسن و حُسنِ ختامم حسن است

هرکسی زنده به عشق است نمیرد هرگز            زندۀ عـشق منم، رمزِ دوامم حسن است

مثلِ رودم که حسن ذکرِ قعود است مرا            مثل کوهم که شب و روز قیامم حسن است

پدرم هرچه مرا نـام نهـاده است گذشت            من از این لحظه از این ثانیه نامم حسن است

سرِ من سبز، زبان سرخ، سرم هم برود            أیهـاالـنـاس بـدانـیـد؛ امـامـم حـسن است

دستِ ما می‌گـیرد و بالا و بالا می‌کشد            هر گنه‌کارِ بدی را سمتِ طوبا می‌کشد

می‌رباید دل به یک گوشه نگاهی از گدا            بـاز هم افـسارِ ما را دستِ آقا می‌کـشد

کیست این معنای جود و بخشش و مردانگی            نازِ الطـافِ بلـندش، موجِ دریـا می‌کشد

او معـزّالمومنین‌ست و کـریم ابن کریم            سائـل افـتاده از پا را چه زیـبا می‌کشد

این کشش‌ها زندگی بخشیده بر هر ناامید            گرچه بد می‌بیند از عبدِ خود، اما می‌کشد

گریه‌کن را می‌پذیرد بینِ آغوش و سپس            تا درِ کـاشـانۀ بـانـوی عـظـما می‌کـشد

هرکسی عبدالحـسن شد مطمئنم عاقبت            نـازِ او را مـادرِ سادات زهـرا می‌کشد

بعدِ مـولانا امـیـرالمـومـنـین باشد امـام            هر ولایت پیشه را در پای مولا می‌کشد

با کریمان کارها سهل است و آسان ای رفیق            مجتبی بر خوانِ خود با یک بفرما می‌کشد

ای آشـنـای عـبـد گـنـه‌کـار یا مجیر            مشکل‌گشای هرچه گرفتار یا مجیر

از من تـمام عـمر گـنه دیـدی و گنه            شرمنده‌ام از این همه تکرار یا مجیر

از بس که تو ندیـده گرفـتی گناه من            بر معصیت نموده‌ام اصرار یا مجیر

دیگر بیا مـرا ز حـریـمت جدا مکن            ای آشـنـای عـبـد گـنه‌کـار یا مجـیر

می‌ترسم از قیامت و از دوری حسین            برگ امان به من بده از نار یا مجیر

دستِ خودم که نیست، لبم تشنه می‌شود            هـسـتم به یاد تـشـنگی یار، یا مجیر

تا کربلای حضرت ارباب پـر کشم            با یک سـلام لحـظۀ افـطار یا مجیر

خواهم که بی‌حجاب تماشا کنم تو را            در تـحـت قـبـۀ حـرم یـار یا مـجـیر

آیـا شـود فـدای عـلـی اکـبـرم کـنـی            پـائـین پای حضرت دلـدار یا مجیر

امشب جـواب سوز و نوای مرا بده            دیگر بـرات کـرب و بـلای مرا بده

صدایت می‌زنم یا قاضی الحاجات، پنهانی            صدایت می‌زنم با حال اندوه و پشیـمانی

صدایت می‌زنم یا اَیُّهَاالرَّحمٰن، نگاهی کن            نگاهی کن به حال و روز من، این نابسامانی

اگرچه من نمک‌گیری نمک‌نشناس هستم، باز            نیاوردی به رویم، راه دادی‌ام به مهمانی

به تو رو می‌زنم با کوله‌باری از گناهانم            به تو رو می‌زنم ای مهربان، رو برنگردانی!

بگو دردِ دِل خود را به غیر از تو، به که گویم            تویی که دردهایم را نگـفته نیز می‌دانی

پر و بالم به چنگِ نفسِ سرکش سخت زنجیر است            قفس تنگ و نفس‌گیر است، وای از مرغ زندانی

دلم لَم یَزرعِ اندوه‌خیزی از گناهان است            ندیده تا به این لحظه به خود، یک قطره بارانی

نماز و روزه‌های ناقـصم بوی ریـا دارد            به قرآن که خجالت دارد این طرز مسلمانی

مناجات بدونِ اشک را هرگز نمی‌خواهم            مرا ای کاش با هر "یا الهی"‌ام بگریانی

مگیر این نعمت چشم تر و آشفته‌حالی را            وگـرنه بـندۀ خـاطی ندارد راهِ جـبـرانی

در آتش هم بیندازی، بگویم: دوستت دارم            دلت می‌آید آیا عاشق خود را بسوزانی!؟

خدایا این گنه‌کار از عذاب قبر می‌ترسد            از آن اوقات تنهایی، از آن ساعات ظلمانی

تو را جان علی موسی الرضا، با من مدارا کن            به حق بوسه‌ام بر مضجع شاه خراسانی

دم افطارها با کام تشنه روضه می‌چسبد            بخوانی روضه‌ها‌ی تشنگیِ شاه عطشانی

لبش ذکر خدا می‌گفت، لعنت بر سنانِ مست            لبش ذکر خدا می‌گفت، وای از نیزۀ آنی

صدای استخوان‌هایش تمام عرش را لرزاند            به زیر سُم مرکب زیر و رو شد جسم عریانی

به بازار تو آورده گنهکاری گـناهش را            چه خواهی کرد گر بينی تواعمال تباهش را

من آن هستم که هرچه فرصتم دادی گنه کردم            چه عذری آورد آنکه تو دانی اشتباهش را

هم اينک داخل مهمانسرای تو شدم، شادم!            به روی اين گدا هرگز نياوردی گناهش را

پشيـمانی سرا پای مرا بگـرفته می‌دانی            پذيرا شو از اين بنده تواين روی سياهش را

به جز تو يک نفر هم هست اعمال مرا بيند            چه سازم تا کريمانه به من بخشد نگاهش را

اگر پرسد چرا در پيش چشمانم گنه کردی            به غير از آب گشتن من چه گويم سوز آهش را

در این مهمانیت مهمان اربابی غریبم من            نخواهم داد بر عالم من این فیض پناهش را

دلم خواهد تمام هستیِ خود را فدا سازم            که یک لحظه ببینم شیرخوار و خیمه‌گاهش را

گریزی نیست مولای مرا از بودنِ با من            به هر جا می‌رود خواجه، بَرَد عبد سیاهش را

هر زمانی در دلم درگیر طوفان می‌شوم           یا حسینی می‌نویسم غرق باران می‌شوم

از مسلمانی فقط عشقش برایم مانده است           آخر از عشق علی یک روز سلمان می‌شوم

کار من را بیشتر دست کریمان بسـپرید           در گرفتاری دخیل یا حسن جان می‌شوم

من گـناهی هم اگر کردم جهـالت کرده‌ام           تا گـناهی می‌کنم فـوراً پشـیـمان می‌شوم

بار سنـگـیـنم مرا خیلی خجـالـت می‌دهد           هر زمانی که سر این سفره مهمان می‌شوم

روزه می‌گیرم ولی دائم به فکر روضه‌ام           آب می‌نـوشم دم افطار و گریان می‌شوم

روضه آب و گریه نانِ هر شب اهل دل است           دور از این روضه‌ها، بی‌آب و بی‌نان می‌شوم

جان من را هم گرفتی روضه را از من نگیر           جان تو بی‌روضه من خیلی پریشان می‌شوم

مو پریشان، بعدِ تو زینب پریشان می‌شود           همسفر با حرمله، با نیـزه داران می‌شود

خـدا به روز قـیـامـت به دادِ مـا بـرسد            ز روی لطف و کرامت به دادِ ما برسد

گـناه پـشت گـناه و حـرام پـشت حـرام            مگر که اشک نـدامـت به دادِ ما برسد

مگر به برکت این سفـره‌های افطاری            به لحـظـه‌های اجـابـت به دادِ ما برسد

خـدا به دید عـدالـت نظـر کند؛ زاریم!            مـگـر به دیـدِ عـنـایت به دادِ مـا برسد

چو مرگ داخل بستر گره گشایم نیست            خـدا کـنـد که شـهـادت به دادِ ما برسد

نه روزه‌ای؛ نه نمازِ درست و درمانی            مگر دو وعـده زیارت به دادِ ما برسد

ولایتِ عـلـی و آل اوسـت هـسـتـیِ مـا            امـیـد مـاسـت ولایـت به دادِ مـا بـرسد

به لطف و یاریِ حق در مجالس ارباب            خودِ حـسـین، نـهـایت به دادِ مـا برسد

سری به نیزه بلند است و دخترش بی‌تاب            خـدا به بـنـدِ اسـارت به دادِ مـا بـرسـد

به گریه گفت، روی نیزه با علمدارش            نگـاه کن؛ که نگـاهـت به دادِ ما برسد

ای‌که با آلوده‌ای چون من مدارا می‌کنی            دردهـایم را به یک نـالـه مُـداوا می‌کنی

تو کریمِ سفره‌داری من گـدایِ دوره گرد            با گـدایِ خود همیـشه با کَـرَم تا می‌کنی

من‌که امروزم همیشه بدتر از دیروز شد            راحتم کن پس چرا امروز و فردا می‌کنی

تاجوانی دیده‌گریان عـذرخـواهی می‌کند            با مـلائک می‌نـشـیـنی و تمـاشا می‌کـنی

هرکسی را دوست داری همنشین خود کنی            پایِ او را یک سحر صحنِ نجف وا می‌کنی

لایق لطـفـت نـبـودم، من که می‌دانم اگر            لطف بر ما می‌کنی با عشقِ مولا می‌کنی

تاکه می‌گویم حسین، عرشِ تو می‌ریزد بهم            گوئیا در سینه‌ام شش‌گوشه بر پا می‌کنی

هرکه بر پیشانی‌اش بنوشته «زوّارالحسین»            در قیامت زود می‌گـردی و پیدا می‌کنی

گریه‌کن‌هایِ حسین محشر مُعَطّل نیستند            راهشان را جانب بابُ الحسین وا می‌کنی

شک ندارم هرکسی شد بیشتر خرجِ حسین            عاقبت او را جنان مهمانِ زهـرا می‌کنی

هرکه آمد صحنِ سلطان، گوشۀ باب‌الجواد            کربلایش را همان لحظه تو امضا می‌کنی

یعنی امسال اربعین من هم خدائی می‌شوم؟            از نجـف پـایِ پـیاده کـربـلایی می‌شوم؟

کار تو لطف و رأفت و عفو و محبّت است            حتی اگر عـذاب کـنی باز رحمت است

تو آن‌هـمه عـنایت و من این همه‌ گـنـاه            اقـرار می‌کـنم که خـلاف مـروّت است

با آنکه وهـم‌هـا به جـلالـت نـمی‌رسـنـد            کارت همیشه با من مسکین رفاقت است

با آنکه هـست نـامـۀ اعـمـال من سـیـاه            بر درگه تو آبرویَم اشک خجـلت است

از بس که نـاز عـبـد گـنه‌کار می‌کـشی            انگار می‌کند که نیازت به طاعت است

یک عـمر با تو بودم و نـشـناختم تو را            این عمر نیست غفلت و اندوه و حسرت است

بـا ایـن هـمـه گـنـاه عـزیـزم نـمـوده‌ای            بر خاک بنـدگی‌ت مرا روی ذلت است

شکـر خــدا کـه بـا هـمـه آلـوده دامـنـی            دست و دلم به دامن قرآن و عترت است

ثبت است در جـریدۀ اعمالم این حدیث            یک «یاعلی» فشردۀ صدسال طاعت است

«میثم» ز دوسـتی عـلی دست برمـدار            زیـرا تـمـام دیـن الـهـی مـحـبـت اسـت

باز بـا شـرمـنـدگی مثـل هـمـیـشه آمـدم            با امـید و آرزوی عـفـو این در را زدم

گردنم را کج نمودم، کاسۀ چشمم پُر آب            یا عظیم العفـو از این خانه ننمایی ردم

سفره دل را فـقـط پیـش شما وا می‌کـنم            آبـرویم را مریـزی، گرچه می‌دانی بدم

یا غیاث المستغیثین دست من را هم بگیر            گوش کن بر این همه فریادهای ممتـدم

مثل بدهایی که بخشیدی و خوبانی شدند            چشم پوشی کن تو از ظلم و گناه بی‌حدم

دست من خالی ست، اما‌ واسطه آورده‌ام            دسـت بر دامـان پـاک اهـل‌بـیتِ احـمدم

ای روزه‌دار، افطار، محتاج یک دعایم            آقـای آبــرودار، مـحـتـاج یـک دعـایـم

با نامـۀ سـیـاهم قـلـب تو را شـکـسـتـم            آلـوده و گـنـه‌کـار، محـتاج یک دعـایم

خـیـلی دلـم گـرفـته، از تو خـبر ندارم            با این وجود دلـدار، محتاج یک دعایم

تا خـواستم بیـفـتـم، دست مرا گـرفـتی            این دفعه همچو هر بار، محتاج یک دعایم

شـرمـنـده‌ام کجـاها، دیـدی گـنـاه کردم            خیلی شدم گـرفتار، محـتاج یک دعایم

نگـذاشـتی بـریـزد یک لحـظـه آبـرویم            هستم به تو بدهکار، محتاج یک دعایم

ای‌کاش یک سحر هم راهت بیفتد اینجا            در انـتـظار دیـدار، محـتاج یک دعایم

خـیـمه‌نـشـین صحرا، آرام جان زهـرا            هر جای هستی ای یار، محتاج یک دعایم

وقـت اذان مغـرب دلـتـنـگ کـربـلایـم            ای روزه‌دار، افطار، محتاج یک دعایم

چه فرقی میکند در عرش یا روی زمین هستی           تو هر جایی که‌ باشی با خدایت همنشین هستی

چه‌جای بُهت وقتی‌که شکوه بی‌نظیرت را           نمی‌فهمند خاکی‌ها ز بس بالانشین هستی

نمی‌رنجی اگر از طعنه‌ها و بی محلی‌ها           که‌ در تنهایی‌ات‌ هم‌صحبت‌ روح‌الامین‌ هستی

تو در آن ظلمت تاریخ و بر آن طعنۀ کفار           شگـفـتا آشکارا پاسخی در آستین هستی

تمام ثروت خود را به‌ او بخشیده‌ای‌ جایش           به‌ دست خاتم پیغمبری نقش نگین هستی

میان‌همسرانش‌ افتخاری‌ برتر ازاین‌ چیست؟           که هستی مادر زهرا و اُمّ المومنین هستی

در ایثار و فداکاری؛ در آئـین وفـاداری           نخواهد دید مانند تورا روی زمین"هستی"

او مادر زهراست، پس طُهر طهوراست            او تـرجـمـان نـور، بـین اهل معـناست

سـوغـاتی مـعـراج سـهـم دامـن اوست            آغـوش او گـهـوارۀ عـرش مـعـلاسـت

عـنقای مغرب عاجز از درک عفافـش            قاف مقامـاتش ز بس عـالی و والاست

قَـدرش نـهـان باشـد شـبـیـه لـیـلـۀ قـدر            در چـشم‌هـایش عـالَـم لاهـوت پیداست

او مـادر انـسـیـۀ حـوری سـرشـت‌ست            او مادر آیات نـور و قـدر و طاهـاست

ح‍ُسن تمامی که سـراپـایش حَـسـن بود            آئـیـنـه‌ای که مـادر اسـماء حُـسـنـا ست

آن مـریم مکـه که بـانـوی عـفـاف‌ ست            فــخـر تـمـام دخـتـران نـسـل حـوّاسـت

الله اکـــبـــر از جــلال و از وقـــارش            او بـاطـنـاً اذکـار تسـبـیحات زهراست

 او تاجـر عـشق است بعـد بـذل مالـش             هر چه بلا آید سرش با جان پذیراست

 آن‌کس به‌واقع شخص اُمُّ المؤمنین‌ست             کـه در حـقـیـقـت مـادر اُمِّ ابـیـهـاسـت

او از ازل دلـدادۀ شــهــر نـجـف بــود            او از ازل سرمـست صهـبای تولاست

هر روز را دلواپس "در" بود و "کوچه"            آری بساط گـریـه‌اش هرشب مهـیاست

شد سـوگـوار رفـتـنش چـشـمان زهـرا            پس سوگوارش از ثری تا به ثـریاست

بـیـن مـزارش روضـه‌دار کـربـلا شـد            بین عبا گـریـان جـسـمی اربـاً ارباست

مرثیه‌خوانِ یک کفن از خاک و خون شد            مرثـیه‌خـوانِ پیکری در زیر گرماست

مــادر بــزرگ مـاه‌ هـای روی نــیــزه            دلـواپـس حـوریه‌های بـین صحـراست

بزرگِ مادران، مادربزرگِ نسلِ زهرا تو            و اُمُّ الـمـؤمـنـینِ واقـعیِ هر دو دنـیا تو

تمام شیرمـردانِ جهان قـربان این رتـبه            نخستین زن که ایمان بر نَبی آورد تنها تو

همین کافی‌ست در شأنِ رفیعت تا خودِ محشر            که گشتی مادر انسیه‌ای مافوق حورا، تو

تو بخشیدی، خداوندت به تو بخشید زهرا را            نــدارد تـا ابــد اسـلام ثـروتـمـنـد إلّا تـو

خدا سنگ صبوری مثل زهرا بر تو بخشیده            چه غم قهرند اگر بانو، در و همسایه‌ها با تو

خدا را شکر من زهرایی‌ام، پس نیست ایمانم            بدهکارِ کسی غیر از رسول الله، مولا، تو

خدا را شکر در دنیا نمک پرورده‌ات هستم            بیا فردای محشر هم شفیعه باش من را تو

فدای بخششِ بی منتت ای مهربان مادر            ز مولایت چه با خجلت کفن کردی تمنا تو

دو عالم آهْ زهرا، آهْ زهرا داشت روی لب            همان لحظه که می‌کردی وصیت‌ها به أسما تو

همان بهتر که رفتی و ندیدی یاس شد لاله            نبودی شکر حق مادر، زمان غسلِ زهرا تو

در روزگـارانِ غـریـبی، آشـنـا بودى            تنها تو با قـرآنِ نـاطـق هم‌صدا بودی

هر شب كنارِ خانه با یعقوب چشمانت            چـشم انتـظـار یوسف غار حرا بودی

آیـات كـوثـر روی دامان تو نازل شد            چـون آیـۀ تـطـهـیـر بودی، إنّما بودی

وقتی امـینِ مكّه را مـردم رهـا كردند            تـنـهـا امـانِ جـانِ خـتـم‌الانـبـیـا بـودی

مـادربـزرگ بـی‌كـفـن‌ها! لحـظـۀ آخر            جـای كـفـن دنـبـال یك تكّه عـبا بودی

شعب ابی‌طـالب كجا و طف كجا بانو            ای كاش تو همراه زینب، كربلا بودی

امشب فـضایِ دل مـلال‌انـگـيز باشـد            پـيـمـانـۀ جـانـم ز غـم لـبـريـز بـاشـد

گر آسـمـان از دودِ آهـم تـيـره گرديد            غم آمد و بر جسم و جانم چيره گرديد

اكنون كه مرغِ غم سرودِ غـم سُرايـد            چشم انتـظـارم تا اجـل كی از در آيد

أسـما بـيا هـمـراز و همدرد دلم باش            هنگـام مُردن باخـبر از مشكـلـم باش

زهرای من از كودكی درموج غم‌هاست            من می‌روم امّا دلم در پيش زهراست

هر مـادری را شيـرۀ جان‌ست دختر            هر دختری را مَحـرم رازست مـادر

أسما پس از من دخـتـرم يـاور ندارد            شـام عـروسـی فـاطـمـه مـادر نـدارد

تـرسم ازاين غـم بـر دلـش انـدوه آيد            بـر جـان او بـارِ غـمـی چون كوه آيد

او را به جای من تو أسما ياوری كن            در حق زهرايم پس از من مادری كن

اين قول را بگرفت از أسما و آن‌ گاه            آهـی بــرآورد و بـگـفـت الـحــمـد لله

اين بانـويی كه در ره اسـلام كـوشيد            چشم از جهان با یک جهان اندوه پوشيد

كی باورش می‌شد گلش پژمرده گردد            بعد از پدر او ياس سيلی خورده گردد

كی بـاورش می‌شد ز گـلچـين زمـانه            بر دست و بـازويش نـشـيند تـازيـانه

كی بـاورش می‌شد كه دربين هـياهو            فرياد «يا فـضه خُـذينی» سر دهـد او

كی باورش می‌شد كه غم‌پرور شود او            در سن هجـده سالگی پَـرپَـر شود او

كی باورش می‌شد شـبانه دفـن گـردد            در ظلـمت شب مخـفـيـانه دفـن گردد

بس كن «وفایی» از غمِ سوزان مادر            ديگـر مـگـو از تربت پـنـهـانِ مـادر